Ο μόνος δρόμος που συνάντησα να οδηγεί στην αναγνώριση του αυτονόητου στην εποχή μας και στην απελευθέρωση από την ποικιλόμορφη κυριαρχία του είναι εκείνος που διανοίγεται με την νόηση του Martin Heidegger. Όμως, όπως λέει κάπου ο ίδιος ο Heidegger, κολύμπι μαθαίνουμε μόνο πέφτοντας οι ίδιοι στο νερό. Κι εδώ θα το κάνουμε, και θα ξανοιχτούμε όσο κάθε φορά φτάνουν τα όριά μας. Ο δρόμος προς την άφεση των πραγμάτων να είναι αυτά που είναι συναντά εμπρός του την αξίωση του αυτονόητου να κυριαρχεί, και γι` αυτό έχει αναπόφευκτα τον χαρακτήρα της `αντιπαράθεσης`: για την ελευθέρωση του βλέμματος χρειάζεται η αναγνώριση και η αντιμετώπιση του κινδύνου τον οποίον εγκυμονεί η λανθάνουσα κυριαρχία του αυτονόητου - του κινδύνου τα πράγματα να χαθούν ως πράγματα, ο άνθρωπος να χάσει τον εαυτό του ως άνθρωπος. (. . .) Το παρόν βιβλίο δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την αναζήτηση, από έναν ψυχαναλυτή, του ψυχαναλυτή μέσα στην ψυχανάλυση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]