Μία μελέτη που πραγματεύεται ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα τόσο για τον νομικό της πράξης όσο και για τον θεωρητικό του δικαίου.
Στο Πρώτο μέρος του βιβλίου επιχειρείται η de lege lata θεωρητική αναδιαμόρφωση και η ενιαία προσέγγιση του συστήματος μη εκπλήρωσης του ΑΚ. Ως αφετηρία τίθεται η γενική έννοια της αθέτησης υποχρέωσης και προτείνεται η εγκατάλειψη της περιπτωσιολογικής θεώρησής του. Διαμορφώνονται ενιαία κριτήρια για την επέλευση των έννομων συνεπειών της μη εκπλήρωσης της σύμβασης με βάση την έννοια του σκοπού της ενοχής. Το κέντρο βάρους μετατίθεται από την ένταξη σε κάποια από τις ρυθμισμένες περιπτώσεις (αδυναμία παροχής, υπερημερία οφειλέτη) στις προϋποθέσεις επέλευσης των έννομων συνεπειών σε κάθε περίπτωση μη εκπλήρωσης, γεγονός που ενδιαφέρει πρώτιστα την πράξη. Με τον τρόπο αυτόν επιτυγχάνεται η σαφήνεια και η πληρότητα των λύσεων.
Στο δεύτερο μέρος αναλύεται ειδικά η εκ των προτέρων αθέτηση της σύμβασης ως κύρια μορφή εμφάνισης της μη εκπλήρωσης πριν από το ληξιπρόθεσμο της ενοχής. Αρχικά προσδιορίζεται η έννοια αυτής. Στη συνέχεια ερευνάται η συνδρομή των στοιχείων της σε ειδικότερες συμβάσεις. Αντικείμενο έρευνας αποτελούν η έννοια και η μη εκπλήρωση της σύμβασης διαδοχικών τμηματικών παροχών κατ` ΑΚ 386, η μη εκπλήρωση της σύμβασης έργου αλλά και η οριστική άρνηση εκπλήρωσης της παροχής.
Πρόκειται για μια μελέτη επίκαιρη, που κινείται στον χώρο των σύγχρονων τάσεων. Παράλληλα λαμβάνει υπόψη την ανάγκη για διατύπωση σαφών λύσεων στο καίριο ζήτημα της αθέτησης συμβατικών υποχρεώσεων και ως εκ τούτου είναι χρήσιμη και για τον εφαρμοστή του δικαίου.