Ένας παλιός ιρλανδέζικος μύθος που αποτελεί την κέλτικη ματιά για την αδυναμία του ανθρώπου να μείνη αθάνατος. Μια διαφορετική εκδοχή από εκείνη του Αχιλλέα, του Γκιλγκαμές, του Ζίγκφριντ.
Ο κέλτης, τα κατάφερε, έζησε στις "νήσους των μακάριων", την ιρλανδική Tir na nOg για "τριακόσια χρόνια καθώς φαίνεται και πιο πολλά -όταν- σκέφτηκα μέσα μου (ότι) θα ήθελα να δω (για μια ακόμη φορά) τον Fionn και τους Fianna ζωντανούς". Η ανθρώπινη φύση του δεν άντεξε περισσότερο.
Στο μεταξύ ήλθε ο χριστιανισμός. Ο Oisin διαπιστώνει ότι ο παλιός του κόσμος είχε χαθεί. Η νέα θρησκεία είχε ήδη διώξει ό,τι γνώριμο και οικείο. Η μπαλλάντα ενοποιεί δύο ιστορικές περιόδους που απέχουν πολύ μεταξύ τους και που σηματοδοτούν το τέλος των δύο κόσμων: του παγανισμού και της ιρλανδικής γλώσσας, αφού εφ` εξής η κυρίαρχη γλώσσα είναι τα αγγλικά.