Σ’ αυτήν τη συλλογή συγκεντρώνονται ποιήματα που είναι γραμμένα στη διάρκεια σχεδόν σαράντα χρόνων. Αν και, όπως έλεγε ο Μαλαρμέ, «δεν φτιάχνει κανείς στίχους με ιδέες αλλά με λέξεις», εδώ η ποίηση μοιάζει να γράφεται και με ιδέες: ιδέες για το αστικό βίωμα, τη μνήμη, τη λαγνεία, τη φθορά, τα ευάλωτα σώματα, τα καθημερινά συναισθήματα, το ιστορικό τραύμα, τον θάνατο. Στο επίκεντρο της συλλογής βρίσκεται το «ατελεύτητο του πεπερασμένου»: αυτή η στοχαστική επίγνωση της θνητότητας που ταυτοχρόνως κινητοποιεί την ποίηση και την κάνει να μιλάει για τον “μέσα” και για τον “έξω” κόσμο. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, στη συλλογή αυτή, η ποίηση “διαβάζει” την ποίηση και βρίσκεται σε έναν διάλογο, άλλοτε φανερό και άλλοτε κρυφό, με άλλους ποιητές και συγγραφείς.