Τα κείμενα του Πλάτωνος συγκροτούν τα ίδια έναν ιστό από μοτίβα, θέσεις και προβλήματα, αλλά επίσης κληρονομούν έναν ιστό από μοτίβα, θέσεις και προβλήματα από ολόκληρη την προγενέστερη φιλοσοφική παράδοση, τα οποία είτε αναπαράγουν σχεδόν αυτούσια είτε τροποποιούν είτε, το πιο συχνό, εξοβελίζουν. Υπάρχουν, θα λέγαμε, κάποιες πλατωνικές «εμμονές», που δια-πλέκονται, συμ-πλέκονται, και συχνά περι-πλέκονται, σε μια προσπάθεια να καταγραφούν οι φιλοσοφικές προϋποθέσεις οι οποίες σκοπό έχουν να δημιουργήσουν εν τέλει μια συνεκτική νοηματική ολότητα. Από αυτήν την πυκνή ύφανση, στην παρούσα εργασία επιλέγουμε και ανασύρουμε ορισμένα θέματα, κατά τη γνώμη μας κεντρικά για τη συνολική κατανόηση του πλατωνικού έργου. Ως οδηγητικό νήμα χρησιμοποιείται το παρεχόμενο από τον ίδιο τον Πλάτωνα, όπως αυτό σχηματοποιείται στους ύστερους διαλόγους του εκ των οποίων ο τελευταίος δεν πρόλαβε καν να γραφτεί: σοφιστής (Σοφιστής), πολιτικός (Πολιτικός), φιλόσοφος. Η πλατωνική φιλοσοφία αντιμετωπίζεται ως όλον, ως ένας ιστός με πολλά επιμέρους συμπλεκόμενα νήματα. Ο Πλάτων, σαν την αράχνη, έχει στήσει τον ιστό του και μας έχει παγιδεύσει στην τυραννική του γοητεία. Στην τυραννική γοητεία της δικής του φιλοσοφίας, αλλά και της φιλοσοφίας γενικά.