Η νεωτερικότητα δεν είναι μια ιστορική περίοδος με χρονολογικά όρια. Είναι ένα πλέγμα διανοητικών στάσεων και αξιακών δεσμεύσεων. Είναι η απόφαση να απορριφθεί η ιδέα της εκ των άνω επιβεβλημένης αυθεντίας κατά την ζήτηση της αλήθειας, και να πορευθεί ο άνθρωπος με γνώμονα την μαρτυρία των αισθήσεών του και την έμφυτη δύναμη της λογικής. Είναι επίσης η δέσμευση να αναγνωρισθεί το δικαίωμα της αιρετικής γνώμης και της κριτικής στην κάθε κυρίαρχη θεωρία και δοξασία. Από την προσπάθεια να ιδρυθούν θεσμοί οι οποίοι θα διασφάλιζαν την αυτονομία της συνείδησης και την αυτόβουλη πράξη προήλθαν τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα του 18ου αιώνα που διαμόρφωσαν το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής μας. (. . .) Οι σελίδες που ακολουθούν είναι μια έρευνα των απαρχών της, που ανιχνεύονται στην εποχή της Αναγέννησης και του μεγάλου επιστημονικού κινήματος που ξεπήδησε από τις κοσμογονικές ρήξεις και ανατροπές που σημάδεψαν τότε την Ευρωπαϊκή συνείδηση. Η μέθοδος της έρευνας αυτής είναι ερμηνευτική και ιστορική.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]