Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι μετά από την υπογραφή της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση στο Μάαστριχτ το 1991, η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας γνώρισε μια μοναδική επιτάχυνση. Μέσα από θετικές και αρνητικές προσεγγίσεις και κυμαινόμενη αποδοχή, από τον ενθουσιασμό στην ακραία απογοήτευση ή τις ισχυρές επιφυλάξεις, κυβερνήσεις και κοινή γνώμη στις χώρες μέλη της Ένωσης, σύντομα συνειδητοποίησαν ότι το νέο - σε τρεις, πλέον, πυλώνες/βάθρα - θεμελιωμένο οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, παρόλες τις σημαντικές συνεισφορές του (ΟΝΕ, ενιαία εσωτερική αγορά κλπ) παρέμεινε θεσμικά και λειτουργικά ελλειπές, ατελές και σε μεγάλο βαθμό, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]