Η Ένωση Κέντρου αποδύθηκε, μετά τις εκλογές του 1961, σε `κεινον που ονομάσθηκε `ανένδοτος αγών` με αποτέλεσμα να πετύχει τη σχετική πλειοψηφία το 1963 και την απόλυτη στις αμέσως επόμενες εκλογές του 1964. Ο Γεώργιος Παπανδρέου σχημάτισε τη δεύτερη κυβέρνησή του τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου αλλά αναγκάσθηκε και πάλι να επιδοθεί σε ένα καινούργιο αγώνα, αυτή τη φορά στον αγώνα έλεγχου της εξουσίας. Με τις ως τότε επικρατούσες συνθήκες ορισμένοι τομείς της κρατικής - δηλαδή της κυβερνητικής - δραστηριότητας είχαν θεωρηθεί πως ήταν της αποκλειστικής αρμοδιότητας και ευθύνης όχι της - οποιασδήποτε - κυβέρνησης, αλλά των ανακτόρων και των ανακτορικών κύκλων, όποιοι και αν ήταν αυτοί. (. . .) Τον δεύτερο αυτό αγώνα της Ένωσης Κέντρου περιγράφει σ’ αυτό το βιβλίο ο τότε Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Μιχάλης Παπακωνσταντίνου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Παύλος Β. Πετρίδης εξελέγη παμψηφεί καθηγητής πρώτης βαθμίδας, του κλάδου της πολιτικής και συνταγματικής ιστορίας, στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 1982. Ως επισκέπτης καθηγητής δίδαξε και σε πανεπιστημιακές σχολές του εσωτερικού και του εξωτερικού. Διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και είναι πρόεδρος του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης και Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Γ. Παπανδρέου. Είναι επιστημονικός σύμβουλος ιστορικών σειρών συνεργαζόμενος με τις εκδόσεις "Προσκήνιο", "University Studio Press", "Ελληνικά Γράμματα" και "Γκούτενμπεργκ". Γνωστότερα βιβλία του είναι: Νεοελληνική πολιτική ιστορία (4η έκδοση), Η ευρωπαϊκή πολιτική του Καποδίστρια (2η έκδοση), Ξένη εξάρτηση και εθνική πολιτική (2η έκδοση), Δολοφονία Λαμπράκη (2η έκδοση), Στη δίνη του εμφυλίου πολέμου (3η έκδοση), Σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία (2η έκδοση), Βασιλική προδοσία, Στη συγκυρία της αβασίλευτης, Η βασιλεία των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα, Ανάλεκτα ιστορικοπολιτικά, Οι δίκες του Γοργοπόταμου, Εξουσία και παραεξουσία στην Ελλάδα κ.ά.
