Με τον κλητικό τύπο της μετοχής «υπεσχημένη», προσδιορίζεται εδώ η Μεταπολίτευση ώστε να τονιστεί αυτό που μας αναλογεί: ότι αυτό που μας έχουν υποσχεθεί (το υπεσχημένο) δεν έχει συμβεί ακόμη. Και ο χρονότοπος 1974-2024 στον οποίο καταγράφονται όλα τα μείζονα συμβάντα των πενήντα ετών, ενώ ορίζεται χρονικά, παραμένει μετέωρος πολιτικά. Όχι γιατί η Δημοκρατία δεν έχει «αποκατασταθεί», αλλά διότι δεν έχει «διευρυνθεί» προς ό,τι η Δημοκρατία εκ φύσεως και κατ' όνομα ευαγγελίζεται: το κράτος του Δήμου, απροϋπόθετα, χωρίς κανονιστικούς περιορισμούς άλλους απ' όσους την προάγουν ως σκοπό της ζωής και όχι ως εξουσιαστικό μόρφωμα. Με τα κείμενα που αναδημοσιεύονται εδώ για να καταπραΰνω εκτός από το άλγος του αρχείου και τις συγγραφικές post mortem φιλοδοξίες μου («πολύ χαρτί και μελάνι για το τίποτα» σημειώνει ο Ντεριντά) σχεδιάζω την αυτοβιογραφία μου ενεργώντας παραδόξως ενάντια στον εαυτό μου, εφόσον αναγνωρίζω την αρχή της αρχειοθέτησης: «Δεν ζούμε με τον ίδιο τρόπο αυτό που δεν αρχειοθετείται πια με τον ίδιο τρόπο», γεγονός που εμφανίζει καθαρά ήδη από την πρώτη γραφή, την ενόρμηση θανάτου πίσω από τη γραφή. Αλλά, πώς διασώζεται ο ενθουσιασμός της πρώτης αρχειοθέτησης παρά με αυτή την αλγεινή συνθήκη (άλγος του αρχείου) επανέκδοσης κειμένων από το Βήμα μέσα στην πολυσυζητημένη κίνηση της πανθομολογούμενης χωλότητας του διαβόλου; «Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εστιάζω απλώς στην ιστορική σημασία της. Γράφω περισσότερο από 40 χρόνια στις εφημερίδες Το Βήμα και Τα Νέα. Φρονηματίζομαι. Σωφρονίζω. Φρονώ πολλά. Κρύβω τα περισσότερα. Κυριολεκτώ και μεταφέρω στην εφημερίδα την αντοχή μου.