Μια μέρα ξυπνάς κι ανακα­λύπτεις ότι οι πόρ­τες και τα παρά­θυρα του σπι­τιού σου έχουν εξαφα­νιστεί, ή εναλ­λα­κτικά δια­σχίζεις το κατώ­φλι σου για να αντι­κρίσεις ένα πελώ­ριο κέικ κα­ρότο. Στον δρόμο σε κατα­πίνει ένα δίκτυο υπεροπτι­κών ινών. Ο κ. Χόιζεκ εξαφα­νίζεται μυστη­ριωδώς κατά το τάισμα αθώων φαινο­μενικά παπιών, η κόρη της κυρα-Ζαχάρως εμ­πνέεται απροσδό­κητα για το επό­μενο αστυνο­μικό της μυθιστό­ρημα και ο σ. Ιβάν Πέ­τροβιτς Γιου­σού­ποφ γίνε­ται γενι­κός γραμ­μα­τέας έχο­ντας ξεστο­μίσει μονα­χά δυο λέ­ξεις. Τα πιό­νια στο σκάκι παίρ­νουν τον λό­γο, οι ιννιφά­δες προβλη­μα­τί­ζο­νται σχε­τικά με το μέλ­λον τους. Πλήτ­τεσαι από υποξία, σε κά­ποιο επί­σημο δείπνο γεύ­εσαι ελάσ­σονα συγ­γρα­φέα και εντέ­λει βρί­σκεσαι να στέ­κεις άπρα­γος μπρο­στά σε αμέ­τρη­τες θέ­σεις πάρ­κινγκ, γιατί απλώς δε δια­θέ­τεις αυτο­κί­νητο. Εν τω με­ταξύ, το τσα­γερό κιν­δυ­νεύει να αρ­πά­ξει φω­τιά καθώς η ευ­γε­νι­κή κυ­ριού­λα σωριά­ζεται αναί­σθητη στο πάτωμα. Μια συλλογή κειμένων/ιστο­ριών/(μικρο)διη­γη­μά­των όπου ο σουρεα­λι­σμός και η παρα­δο­ξό­τητα προ­χω­ρούν χέρι-χέρι και μπλέ­κονται με καθη­με­ρινά συμ­βά­ντα γε­μά­τα χιού­μορ, φα­ντα­σία, πεσι­μισμό αλλά και αισιοδοξία.