Με πρόσχημα την εξασφάλιση της μελλοντικής βιωσιμότητας των συνταξιοδοτικών συστημάτων, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μειώνουν το ύψος των συντάξεων, αυξάνουν τα όρια ηλικίας και τα συντάξιμα έτη, περιορίζουν τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και κυρίως φροντίζουν για την ενίσχυση των χρηματαγορών με τα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων. Οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου υποστηρίζουν με τεκμηριωμένα επιχειρήματα ότι τα εφαρμοσμένα μέτρα δεν αποτελούν `μονόδρομο`, όπως ισχυρίζονται οι εκσυγχρονιστικές ελίτ των κρατών μελών και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Το γιατί αυτές απορρίπτονται πρέπει να αναζητηθεί στην κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης σκέψης και στην επιδίωξη να επιβληθεί σταδιακά σε όλες τις χώρες της ΕΕ το ιδιωτικοποιημένο κεφαλαιοποιητικό αγγλοσαξονικό μοντέλο, γνωστό και ως μοντέλο της Παγκόσμιας Τράπεζας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]