Ένας υπόρρητος μηδενισμός διέπει αυτή την ποιητική συλλογή η οποία ενδείκνυται για περιδιαβατική ανάγνωση. Μηδενισμός που στην πρώτη ετερο-αναφορική ενότητα εμφανίζεται ως άρνηση, καταδίκη αλλά και διαμαρτυρία κατά της μεταμοντέρνας δυστοπίας του ατομικισμού, της ντεμπορικής θεαματικότητας, του ψηφιοποιημένου βίου κ.α. και της αναπόφευκτα επακόλουθης, διαρκούς ανθρωπιστικής Κρίσης. Αλλά και ως απόρριψης κάθε πιθανότητας διεξόδου, καθότι θεωμένες ως εξωραϊσμένες αυταπάτες και φενακισμοί. Στην δεύτερη αυτο-αναφορική ενότητα αναδεικνύονται τα εσωτερικά, κυρίως, αδιέξοδα του μοιραία, δεινοπαθόντος ποιητικού υποκειμένου, όπως αποτυπώνονται, ως επί το πλείστον, στις προσωπικές του σχέσεις, πάντα εν μέσω, του ευρύτερου εννοιολογικού πλαισίου των δύο συνισταμένων της συλλογής: Έρωτας και Θάνατος. Αδιέξοδο από το οποίο, ωστόσο και κόντρα στη ροή των πραγμάτων, προκύπτει νιχιλιστικό ξέφωτο.