Στην Τελευταία Τριλογία του Σάμιουελ Μπέκετ εντάσσονται τρία αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Προεκτείνοντας τη διερεύνηση της ύπαρξης στα όρια του ανθρώπινου, ο Μπέκετ καταφέρνει να υποβάλει μια διακριτή ανθρωπιά, η οποία διατηρεί το ίχνος της μέσα από την έκφραση του πόνου, της επιθυμίας, της διάθεσης, ακόμα και στις πιο οριακές στιγμές. Το υποκείμενο, σε μια κατάσταση όπου μοιάζει πλέον αδύνατη η λειτουργία της μνήμης, της αντίληψης και της γλώσσας, καταφέρνει μέσα από τον λυρισμό, την ιδιότυπη συμπόνια και τρυφερότητα που εκφράζει ο Μπέκετ, να διασώσει ένα ελάχιστο νόημα στην ύπαρξη. Στο τελευταίο κείμενο της Τριλογίας η λογοτεχνική αφαίρεση –και η πρόζα του Μπέκετ συγκεκριμένα– αγγίζει τα όριά της. Η εμβληματική φράση «Όλα περασμένα. Ποτέ τίποτε άλλο. Όλα δοκιμασμένα. Όλα αποτυχημένα. Χωρίς σημασία. Να προσπαθήσεις ξανά. Να αποτύχεις ξανά. Να αποτύχεις καλύτερα» οργανώνει έναν μοναδικό λεκτικό αλγόριθμο ο οποίος, ξεκινώντας από τον λόγο του Έντγκαρ στον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ και τη «θέληση να αποτύχεις καλύτερα», δομεί μέσα από την επαναληπτική χρήση εικόνων και λέξεων την επιμονή του λόγου να εκφράσει, όσο το δυνατόν πιο πιστά, τη διάσωση ενός φωτεινού ελάχιστου στην αναπόφευκτη πορεία προς τη φθορά και τον θάνατο. Τα τρία κείμενα της Τελευταίας Τριλογίας συνοδεύονται από το τελευταίο πεζό που έγραψε ο Μπέκετ, τα Σκιρτήματα. Σε αυτό, με αφηγηματικό άξονα τη μορφή ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, η γραφή μετατρέπεται σε μια σειρά ασκήσεων αντίληψης, αισθήσεων, μνήμης και σκέψης, για να καταλήξει και πάλι στην αναμέτρηση με τις λέξεις και την επιτακτικότητα της επιθυμίας «όλα να τελειώσουν».