Η μελέτη πραγματεύεται το θέμα της κατανομής της απασχόλησης, ανεργίας και μη συμμετοχής στην αγορά εργασίας στην Ελλάδα σε επίπεδο δήμων και κοινοτήτων. Ως εκ τούτου, ξεφεύγει από τα σχήματα των διοικητικών περιφερειών και νομών εις τα οποία συνήθως διεξάγονται οι χωρικές αναλύσεις του φαινομένου. Διατυπώνει, δε, την θέση ότι οι περιφέρειες, νομαρχίες και υπερνομαρχίες (νησιωτικές, ηπειρωτικές ή μεικτές), οι οποίες συντίθενται και (ενίοτε) ανασυντίθενται ως επί το πλείστον με μη οικονομικά κριτήρια, είναι αρκετά ανομοιογενείς και αναφέρονται σε γεωγραφικά κατακερματισμένες περιοχές. Εάν τούτο είναι αληθές, τότε εσφαλμένως εκλαμβάνονται ως οικονομικές ζώνες ή διακριτές και ενιαίες αγορές εργασίας ή ορίζονται ως αποδέκτες πολιτικών για την μείωση της ανεργίας, την αύξηση της απασχολήσεως, του εισοδήματος ή του εγχωρίου προϊόντος κ.ο.κ. Εξυπακούεται ότι η στόχευσις των περιφερειακών πολιτικών οικονομικής αναπτύξεως και κοινωνικής συνοχής σε επίπεδα διαφορετικά των πραγματικών οικονομικών ζωνών της χώρας έχει ως αποτέλεσμα να μετριάζεται η αποτελεσματικότητά των εν λόγω πολιτικών. Ως εκ τούτου, είναι σκόπιμο να εφεύρουμε μια μέθοδο η οποία: (α) υπερβαίνει την εικόνα που παρέχεται από τα περιφερειακά και νομαρχιακά σχήματα και τους συγκεντρωτικούς δείκτες, (β) απομονώνει τις επιδράσεις των διαφόρων παραγόντων (δημογραφικών, εκπαιδευτικών, κλαδικών και άλλων) που επηρεάζουν την συμμετοχή στο εργατικό δυναμικό και (γ) εντοπίζει τις περιοχές που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα ανεργίας/απασχολήσεως και, κατ΄ επέκταση, κοινωνικής συνοχής, ίσως και επιβιώσεως. [...]