"Κάθε γέροντας που πεθαίνει είναι ένα μουσείο που χάνεται". Γι΄ αυτό να μαζεύομε πρέπει κάθε σπυρί απ΄ το απλό παραμύθι ως τον κλήδονα και τις φέστες, απ΄ το πιο ασήμαντο έθιμο ως το πιο βαρυσήμαντο ήθος. Είναι υποχρέωση και ευθύνη μας να κρατήσομε ζωντανή τη μνήμη. Την ελληνική μνήμη. Αγωγιάτης εκούσιος αυτής της παραδοχής, σκάλισα τις κιτρινισμένες απ΄ το χρόνο μνήμες, άνοιξα τα φθαρμένα κιτάπια για να φέρω στην επιφάνεια και να δώσω στη δημοσιότητα κάποια στοιχεία της ελληνικής μας παράδοσης. Τη φορά αυτή η συγκομιδή αφορά στη χιώτικη γαστρονομική λαογραφία. Μέσα σ΄ αυτό το βιβλίο διασώζονται οι συνταγές που με μεγάλη προσοχή και αγάπη οι γιαγιάδες παρέδωσαν στις μητέρες μας και εκείνες σε μας. Είναι μια αναδρομή με επιτυχημένες γνώσεις και γεύσεις για το τι χρησιμοποιούσαν οι νοικοκυρές και με τι κέφι έφτιαχναν τα ξακουστά Χιώτικα γλυκά και φαγητά οι Χιώτισσες καλονοικοκυράδες. Κάτι που αξίζει να σημειωθεί, είναι ότι χρησιμοποιούνταν όλα τα φρούτα που υπήρχαν στα περιβόλια και στους κήπους για να γίνουν λικέρ, μαρμελάδες, γλυκά και τίποτα δεν πήγαινε χαμένο.